Als de hoofdpersoon in het wereldberoemde epos van Miguel de Cervantes heb ik de afgelopen weken voor vertrek gestreden tegen de stroperigheid van allerlei (overheids) instanties. En dit met slechts wisselend succes.
Zoals het merendeel van de trouwe lezertjes al weet (wellicht enigszins tot hun plezier) verliep het halen van een visum verre van vlekkeloos. Doordat justitie grove fouten heeft gemaakt bij het uitgeven van een verklaring omtrent gedrag, welke deze week ook openlijk door opper farizeeër J.P.H. Donner zijn toegegeven, kreeg ik geen visum to go in Berlin.
Overige plichtplegingen gingen ook al niet erg succesvol, maar om de strekking van deze monoloog nog een beetje leuk te houden zal ik ze maar niet opsommen.
Woensdag de laatste dag gewerkt, het was een leuke tijd, grappig om na zoveel tijd weer eens bij de Belcompany terug te zijn, vreemd om vanuit daar naar je oude collega’s te moeten bellen (Vodafone), dit maal dan vanuit de rol van vragende partij. Ik hoop dat ik niet op eens of andere zwarte lijst ben geplaatst.
Vanavond nog wat drinken me de Bapoes, hopelijk kom ik maandag dan door de controle zonder te worden aangehouden wegens overmatig alcohol gebruik! Bij de eerste Fosters wordt er op jullie geproost, al dan niet vanuit een sky-bar!
Zoals de gemiddelde persoon wellicht weet zijn in Australië de seizoenen omgekeerd, en dus met enige domme pech kom ik daags voor de lente aan in het paradijselijke Sydney. En nee ik ga daar natuurlijk niet alleen de toerist uithangen, gewoon naar Bondi beach, zoals een rechtschapen Ozzie ook doet! Dit lijkt me een ideale plek om een jet-lag te overwinnen! Hierna volgt ongetwijfeld een strijd met Australische instanties om papieren en andere bureaucratia waarvan ikzelf notabene onderdeel word.....
Misschien dat ik me beter op windmolens kan richten.......
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment